โรคที่เราเป็นในตอนนี้ มีหลายคนที่คิดว่าเหมือนเข้าใจ (แต่ไม่เข้าใจ) แล้วตั้งคำถามถาโถมกลับมามากมายว่า.. คิดไปเองหรือเปล่าว่าป่วย? เครียดมากไปรึป่าว? ทำไมถึงคิดว่าป่วย? อกหักหรือเปล่า? ลองสวดมนต์ดูสิ ไปวัดทำบุญบ้างไหม นั่งสมาธิเดี๋ยวก็หาย ไปเที่ยวไหม ฯลฯ 

สิ่งที่กล่าวมาทั้งหมดนั้น อยากจะบอกว่า.. อะไรที่พอจะทำให้ตัวเองมีความสุขได้ ลองทำมาหมดแล้ว เชื่อว่าคนที่มีสภาะวะซึมเศร้าแบบเรา ต้องต่อสู้กับสมอง และหัวใจตัวเองทุกๆวัน เพื่อให้ตัวเองตื่นขึ้น แล้วพร้อมรับวันใหม่่ในทุกเช้า 

ไปทำงานได้อย่างร่าเริง อยากทานอาหารได้อย่างเอร็ดอร่อย นอนหลับได้ปกติ มีความสุขเมื่อได้ดูหนัง ฟังเพลง ร้องคาราโอเกะ แต่ทุกวันนี้คือการพยายามมีความสุข และมันเหนื่อยมากๆ 

คนภายนอกทุกคนจะดูเราเป็นคนเข้มแข็ง ตลก เฮฮา แต่ในใจกลับรู้สึดโดดเดี่ยว เงียบเหงาและเศร้าอย่างหาสาเหตุไม่ได้ และการพยายามฆ่าตัวตายก็วูบเข้ามาในสมองเป็นระยะๆ พร้อมกับถกเถียงสลับกันไปมา ไม่ว่าจะเป็น 

กระโดดให้รถชนดีไหม? (แต่คนชนเราจะเดือดร้อนนะ) 
กระโดดน้ำตายล่ะ (คนที่ใช้น้ำเค้าก็เดือดร้อน) 
กรีดข้อมือแล้วแช่อ่างอาบน้ำเหมือนในหนัง (จะกลายเป็นหวาดผวาทั้งตึก)
ยังเป็นห่วงคนรอบข้างอยู่ ก็เลยไม่ฆ่าตัวตาย เหตุผลเราตลกเนอะ แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว..  

เราพยายามนะ ที่จะใช้ชีวิตแบบคนปกติ พอเจอเรื่อง นอยด์ๆ ที่แม้คนอื่นจะมองว่าเล็กน้อย แต่มันกลับกระทบกระเทือนใจเรา หนักเหลือเกินเหมือนคนเอาก้อนหินก้อนใหญ่ๆ มาทับที่หน้าอก ไม่สามารถยกออกได้ อึดอัดไปหมด จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก แต่เมื่อถึงเวลาที่ร้องไห้ออกมาจริงๆ จะหนักมาก และไม่สามารถหยุดได้ 

และสิ่งนี้ก็จะมีแค่คนข้างๆ เท่านั้นที่เห็น ตอนนี้เราได้รับการรักษามาเป็นระยะเวลา 2 ปีแล้ว อาการก็ยังคงทรงๆ อยู่ และยังคงต้องกินยาต่อเนื่องซึ่งไม่รู้เมื่อไหร่ถึงจะหยุด ถือว่าโชคดีที่ไม่ทรุดเนอะ

ขอบคุณใครก็ตามที่เข้ามาอ่าน และก็ขอบคุณพื้นที่เล็กๆของบล็อกนี้ ที่ทำให้เราระบายความเศร้าออกไปได้บ้าง ขอบคุณทุกๆ คนที่ให้กำลังใจ เป็นแรงผลักดันให้มีชีวิตอยู่ได้ทุกวันนี้ค่ะ